Ingeborg Anna • 27 januari 2021
I AM Embracing my stress
De Werking van ons Brein ....
Chronische Stress.
Nu ben ik al zeker vanaf mijn pubertijd geïnteresseerd in ‘de werking van ons brein’. Mateloos interessante materie vind ik dat. Zoveel over bekend, maar ook zoveel nog niet...
De ontwikkelingen rondom dit thema zijn enorm, vooral de laatste 15 jaar hebben deze een vlucht genomen.
Na mijn diagnose Periventriculaire leukomalacie
(PVL), waar ik in een eerdere blog al over geschreven heb, ben ik me nog meer gaan verdiepen in alles over de werking van ons brein. Te meer omdat niet alle klachten die ik ondervind voor 100% te verklaren zijn en als ‘functioneel’ worden aangeduid.
Met andere woorden, de PVL is een ‘hardware’ probleem. En voor de klachten welke ‘functioneel’ zijn, deze kun je zien als een probleem in de ‘software’ (ik noem het daarom ook liever een uitdaging ipv een probleem 😉)
Het zit een beetje in het aard van het beestje dat ik dingen wil begrijpen.
Door op zoek te gaan naar informatie, kennis op te doen, ervaringen te delen en met professionals in gesprek te gaan, krijg ik meer inzicht hierin. En dat helpt me vervolgens weer in mijn acceptatieproces én op mijn weg naar herstel.
Chronische Stress, lange tijd kreeg ik letterlijk stress bij het woord alleen al. Ik werd er opstandig van.
Hoezo chronische stress?
In mijn opleiding tot LifeCoach heb ik weleens eens een stress-test gedaan, waarbij 3 dagen aaneengesloten onder andere mijn hartslag gemonitord werd. Hieruit bleek dat er een goede balans (⚖️) was tussen mijn belasting en belastbaarheid. Ik was in homeostase.
Verder kwam er uit bloedonderzoek bijvoorbeeld ook geen verhoogde cortisolwaarden. (Bij chronische stress is dit hoog)
Natuurlijk alles is en blijft een momentopname.
En toch, ondanks deze inzichten en metingen, ben ik mezelf ook hierin gaan verdiepen.
Chronische Stress komt veel voor, zeker in de tijd waarin we nu leven. Ook ik heb weleens stress.
Ons brein stamt nog uit de oertijd, toen we nog in grotten woonden en op jacht gingen voor eten. Ons brein is de laatste 400 duizend jaar maar zo’n 2% veranderd, terwijl ons leven er vandaag de dag totaal anders uit ziet.
Op het moment dat wij stress ervaren, komt in ons lichaam een geautomatiseerd proces op gang. De ervaring op zo’n stressreactie kan bij iedereen verschillend zijn, maar de stressreactie komt voort uit ons automatische en onbewuste taxatie systeem met als enig doel: overleven.
(ons vecht-, vlucht- en verstijf mechanisme gaat aan)
Deze reactie stelt de mens al sinds de oertijd in staat om snel en adequaat te reageren op (denkbeeldige) gevaarlijke situaties. Het gedrag dat we vervolgens laten zien, is geen ‘slecht gedrag’ maar een bijna logische reactie op de situatie.
Anno nu wordt erg veel flexibiliteit van ons verwacht. De vele prikkels die dit met zich meebrengt, zorgt voor veel stress, maar ook het voortdurend aanpassen aan bijvoorbeeld sociale situaties geeft een stressbelasting. Een beetje stress is natuurlijk niet erg, het is juist goed; het zet je in beweging, maar chronische stress put uit.
Bij prematuur geboren kinderen
(en dus ook bij diegene die inmiddels volwassen geworden zijn - bij mij dus ook) is het stress-systeem gevoeliger
afgesteld.
Te vroeg geboren kinderen ervaren veel stress. Er gebeurt veel, terwijl ze eigenlijk nog veilig in de baarmoeder hadden moeten zitten, lekker zwemmend in het vruchtwater, wat goed is voor de ontwikkeling van het brein en zenuwstelsel.
Alle vroege pijn- & stress-ervaringen worden opgeslagen in je lijf, in je onderbewuste, al dan niet op celniveau. (In mijn blog ‘Wat is jouw geboorteverhaal’ heb ik hier al eens eerder over geschreven.)
Mijn hooggevoeligheid ligt hieraan ten grondslag. Daardoor vang ik meer prikkels op, ben ik gevoeliger in de breedste zin van het woord.
Lang heb ik de impact
van mijn vroeggeboorte
op dit vlak niet willen zien en de link hiernaartoe ook niet willen leggen.
Terwijl dit inzicht juist nu enorm helpt om dingen een plaats te geven en om met compassie
naar mezelf te kunnen kijken, mezelf mooi en oké te vinden, mijn mooie, maar ook mijn minder mooie kanten liefdevol te omarmen. Niet altijd sterk, maar ook kwetsbaar durven zijn.
Mijn hooggevoeligheid zie ik nu ook zeker niet meer als een ‘zwakte’, maar als een mooie kwaliteit. Wat een rust geeft dat. 😊
En met een goede afstemming tussen mijn belasting en belastbaarheid blijft ook mijn stress-systeem in balans, wat mijn (functionele) klachten niet doet verminderen, maar er wel voor zorgt dat ze stabiel blijven. En ook dat is fijn 🙏🏻
Geniet van deze mooie dag ☀️
Liefs,
Ingeborg Anna