Zwanger worden, zijn en blijven

Zwanger worden, zijn & blijven. Voor niet iedereen even vanzelfsprekend.

Ook deze verhalen dienen verteld te worden, taboes doorbroken.

Vandaar dat ik kort mijn verhaal in deze blog met jullie ga delen, in de maand Mei. Een bijzondere maand voor mij, dé maand waarin ik 2 keer zelf mama heb mogen worden.

Alleen het woord ‘zwanger’ kan al een enorme lading hebben en ontzettend veel emoties teweeg brengen, zowel positief als negatief.

Zelf ben ik in 1975 geboren, na een zwangerschap van 30/31 weken, veel te vroeg én wellicht ook veel te nieuwsgierig naar het leven buiten de baarmoeder.

Ik was denk ik wel een echt poppenkind. Moederde graag met mijn pop, waar ik trouw voor zorgde. 

Wat me bijstaat is dat ik het meest ‘ontzag’ had voor de grootte van de pop. Hij, het had net zo goed een zij kunnen zijn, maar ik had hem een jongensnaam gegeven, vernoemd naar een neefje van mij. Mijn pop was 43 cm lang, klein maar fijn. Ik heb nooit kunnen bevatten dat ikzelf bij geboorte kleiner was. Zo gek.....

In de puberteit had ik niet zo 123 een beeld van mezelf als moeder. Zou ik ooit zelf voor een kindje kunnen zorgen? 

Totdat.....

Mijn 1e zwangerschap in 2001 was niet gepland, dwars door de anticonceptiepil. Een beetje zwanger kon niet volgens mijn toenmalige huisarts 😉 Ik denk dat ik na een 6 tal zwangerschapstesten wel aan het idee gewend was. Mijn partner, inmiddels al 20 jaar getrouwd dit jaar, en ik waren blij én het kindje was meer dan welkom. Want natuurlijk; ik kon voor dit kindje zorgen, was er klaar voor.

Het liep anders, na ongeveer 16 weken was er op de echo geen kloppend hartje meer te zien, een curettage volgde. Wat een verdriet.

Zorgeloos zwanger zijn, dat beeld werd wel even bijgesteld. Wanneer je in de ‘medische molen’ terecht komt, vraag je jezelf toch wel af hoe het mogelijk is dat er zoveel kindjes gezond ter wereld komen.

Eind 2001 was ik opnieuw zwanger. Ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik bleek verklevingen te hebben, waarschijnlijk na de eerste curettage ontstaan. 

Na diverse onderzoeken en behandelingen was het in 2002 weer raak. We waren wéér zwanger. Tranen van geluk en opluchting. Helemaal nadat de eerste echo’s positief waren. 

Deze keer zou het goed gaan, dat voelde ik. 

Het werd spannend rond de 27 weken zwangerschap, omdat de baby niet goed groeide. Verplichte bedrust was het dringende advies van de gynaecoloog. Opgelucht toen ik eenmaal de 32 weken gepasseerd was, want nu wist ik het écht zeker. Ikzelf heb het ook gered, dus dit kindje gaat het ook redden.

Met 39 weken is mijn zoon in mei 2003 geboren met een geplande keizersnede. Nu 18 jaar geleden. Wat waren wij trots (en zijn dat nog steeds)

Na de geboorte van onze zoon, begon het na 2 jaar toch wel te kriebelen. Een broertje of zusje zou zo welkom zijn.

Na nog een miskraam, werden we in 2005 opnieuw zwanger. Dit was voor ons een groot wonder, aangezien we eigenlijk net te horen hadden gekregen dat een eventuele zwangerschap lastig zou zijn en eigenlijk uitgesloten.

Zwanger worden was het probleem nog niet zozeer, maar zwanger blijven wel. Het innestelingsproces bleek niet goed te gaan.

Na een auto-ongeluk had ik toch een bepaald gevoel van binnen. Op de vraag of ik mogelijk zwanger was, in verband met röntgen onderzoek, moest ik het antwoord schuldig blijven. Ze konden wel zeggen dat het niet meer mogelijk was, ik wist het zozeer nog niet..... 

Enigszins in de kreukelzone heb ik een paar dagen later een zwangerschapstest gedaan en deze bleek positief. Dus JA, we waren toch weer zwanger. 

Een gecompliceerde zwangerschap volgde, maar zo dankbaar voor dit wonder. Ook in deze zwangerschap was ik weer ontzettend opgelucht toen we de 32 weken voorbij waren. Blijft toch iets geks, maar onbewust bleef me dat wel bezig houden.

In mei 2006 werden we opnieuw ouders, deze keer van een dochter. Ook geboren via een keizersnede na een zwangerschapsduur van 38 weken.

Ons gezin was compleet. 🙏🏻

Elke zwangerschap is én blijft een wonder en is uniek. Geluk en verdriet zijn als twee zijdes van dezelfde medaille. Beide heb ik in al mijn 5 zwangerschappen gevoeld en ervaren. De ene wellicht bewuster dan de andere.