Storing in mijn hoofd

• hoofd zó vol zit, dat er ‘ontploffingsgevaar’ dreigt?
• het hele alfabet af gaat op zoek naar woorden en ze niet kunt vinden? 
• gewoon simpelweg niet bij de informatie in je hoofd kunt?
• alle prikkels en indrukken je snel teveel zijn en/of worden?
• zonder een druppel alcohol al kunt gaan zwalken?

Zo kan ik nog wel even doorgaan hoor, voorbeelden genoeg te vinden.

In mijn eerdere blog - Op zoek naar antwoorden. - schreef ik al eerder dat ik na 

mijn 40e levensjaar erachter ben gekomen dat ik tijdens of vlak na mijn geboorte periventriculaire leucomalacie (PVL)

 heb opgelopen, een beschadiging van het hersenweefsel die bij te vroeg geboren 

baby's kan optreden. 

Achteraf verklaart het wel het één en ander, bijvoorbeeld mijn motoriek én de manier waarop er signalen (prikkels) worden doorgegeven aan mijn lijf.

Zo reisde ik vroeger als kind weleens met de bus. Als het dan druk was en ik moest blijven staan, omdat de zitplaatsen bezet waren, had ik altijd een behoorlijke uitdaging om te blijven staan. Bij elke bocht of drempel die de bus nam, verloor ik mijn evenwicht. Boze blikken, opmerkingen, op andermans tenen staan. 

Vanaf mijn vierde tot halverwege mijn tienerjaren heb ik aan klassiek ballet gedaan. Nooit een hoogvlieger daarin geweest, het was hard werken, nooit het beste meisje van de klas. Altijd wat ‘houterig’ en als er in een oefening wat met armen én benen tegelijkertijd gedaan moest worden? Het zag er zo simpel uit, maar de uitvoering was knap lastig. Af en toe ook best frustrerend. Ook hierin weer, vooral doorgaan en oefenen. En trots als een pauw als het dan eindelijk lukte.

Door al die jaren zo ontzettend bewust met mijn lijf bezig te zijn geweest, heb ik veel dingen lang kunnen compenseren. 

De periventriculaire leucomalacie (PVL) is daarom denk ik ook altijd ‘onzichtbaar’ gebleven; ik had genoeg ‘vlees op de botten’. Door de Lyme die ik een paar jaar geleden heb opgelopen is de PVL zichtbaar geworden. 

Ook die haperen af en toe. 

Ik zeg altijd: ‘de filter raakt snel vol, 

waardoor er chaos ontstaat’. 

Met onder andere mijn fysiotherapeuten 

werk ik hard om nieuwe wegen en 

snelwegen aan te leggen. 

Ook train ik mijn brain, 

mijn neuroplasticiteit 

 (het vermogen van het brein om zich te herstellen en regenereren). 

Dit doe ik op veel verschillende manieren. Het schrijven van mijn blogs is er één van.

Gelukkig hou ik van uitdagingen en ga ze graag aan. 

Ik weet na al die jaren dat ik simpelweg 

meer rustmomenten nodig heb om 

mijn accu weer op te laden.