De eerste 1000 dagen, voorbij woorden

Er zijn van die momenten waarop tijd even wegvalt. Waarop je voelt dat het leven zich niet in jaren afspeelt, maar in één enkele ademhaling.

Tijdens een opleidingsdag binnen de jaaropleiding Liquid Breath® had ik precies zo’n moment. Een dag waarop ik mocht zakken in diepe lagen, waarin ik niet alleen ademde, maar ook herinnerde. Aanraakte. Doorvoelde. Losliet.

Niet alleen wat zichtbaar en bewust was,

maar ook dat wat al bestond vóór woorden, vóór vorm, vóór mijn eerste adem.

🌿 De eerste wereld – vóór het begin

Wanneer ik mijn ogen sluit en mijn adem me meeneemt naar de rand van het begin, kom ik vaak uit in die glazen wereld waarin ik mijn eerste maanden doorbracht: de couveuse.

Licht. Stilte. Afstand.

Een lichaam dat moest overleven voordat het echt mocht leven.

Maar deze keer ging de reis verder terug.

Voorbij de couveuse.

Voorbij mijn geboorte.

Terug naar de baarmoeder.

Een plek die vaak wordt gezien als veilig en dragend, maar die voor mij ook een andere toon kende.

Al vroeg in de zwangerschap was daar verdriet.

Afscheid.

Een gemis dat nog geen naam had, 

maar wel gevoeld werd.

Mijn lichaam kende het al,

lang voordat ik wist wat het was om

 iets of iemand te verliezen.

Lang voordat ik begreep wat afscheid betekent.

Ze zeggen niet voor niets dat de eerste 1000 dagen van een mensenleven

 de blauwdruk vormen.

Een tijd waarin het lichaam al registreert,

meebeweegt – meedraagt. 

Zelfs wanneer het verhaal nog niet verteld kan worden.

Het is bijzonder hoe lang de echo van zo’n begin kan blijven hangen.

Hoe een vroeg gemis zich kan vertalen in patronen die later vanzelfsprekend lijken:

pleasen, aanpassen, stil worden, volhouden.

Alsof mijn systeem toen al leerde:

“Blijf afgestemd. Maak het niet te groot. Raak niet te veel kwijt.”

Tijdens de sessie voelde ik die vroegste imprint opnieuw.

Niet als drama.

Niet als herbeleving.

Maar als een zachte, diepe herkenning.

Een deel van mij dat al zo vroeg leerde dragen.

Verdriet vast te houden.

En door te gaan.

Rescue bleek geen redding van iets kapots, maar het ontmoeten van dat deel dat ooit alleen stond met gemis.

Het eindelijk zien.

Het erkennen.

Het laten weten:

“Je hoeft dit niet meer alleen te dragen.”

In de verbonden adem kwam 

een golf van ontlading.

Niet luid.

Niet heftig.

Maar helder.

Alsof iets in mij fluisterde:

“Je mag het loslaten. Het is veilig nu.”

Wat zich daarna liet zien, waren grenzen.

Grenzen die nooit bewust gekozen waren,

maar ontstaan uit vroeg verlies en vroege afstemming.

Mijn lichaam was gewend om te scannen:

Is het veilig? Blijft het?

Moet ik me aanpassen om het niet kwijt te raken?

Maar onder die laag leefde iets anders.

Een stille waarheid:

dat verlangen ook mag bestaan.

Dat genieten niet gevaarlijk is.

Dat pleasure geen risico hoeft te zijn.

En ineens wist ik:

Pleasure is geen tegenpool van gemis.

Het is wat ontstaat wanneer het lichaam niet langer in waakstand hoeft te blijven.

Mijn diepste verlangen is nooit weggeweest.

Het heeft gewacht.

Zoals iets kostbaars wacht wanneer het nog geen bedding heeft.

Het verlangen om volledig te leven.

Met alles wat er is.

Ook met dat wat ooit ontbrak.

En daar, in adem en aanwezigheid, voelde ik:

Ik ben niet bang voor mijn diepte.

Niet bang voor mijn rouw.

Niet bang voor mijn levenslust.

Ze mogen naast elkaar bestaan.

Vandaag kies ik voor:

ruimte,

grenzen,

gevoeld gemis,

gevoeld verlangen,

zachte kracht,

pleasure,

en aanwezigheid.

Niet omdat alles geheeld is,

maar omdat niets meer weggeduwd 

hoeft te worden.

Ik adem.

Ik ben hier.

En ik hoef niets meer vast te houden

 om te mogen blijven.

Wil je ook ervaren hoe het is om diep te verbinden met jezelf, je adem

 en je oorspronkelijke wijsheid? 

Om ruimte te maken voor wat gevoeld wil worden en tegelijkertijd je levenslust te openen?

Je bent van harte welkom voor een individuele Liquid Breath® sessie 🌬️

Voel je welkom.